Şiir Evi

 

herkes yüzünü bir insana siliyor
yarısı gelmeyen akşam
sonra saçları
oluklardan akıyor baharın
gök, o zaman çocuk.
beni, içimde bırak
gözlerimden sızmasın ı şık
nasılsa o gö şün altına dü şmeyen
terli bir orman var
nefes nefese kaldım
gelirken kendime
kendim en eski ev.

 

Müesser Yeniay (Izmir, Turkey, 1983 – )

Leave a Reply